صادق هدایت که از پیشگامان داستان‌نویسی نوین ایران و روشنفکری برجسته بود، در کتاب بوف کور خود می نویسد :

در زندگی درد هایی است که روح انسان را از درون مثل خوره می خورند و می زدایند، این درد ها را نه می شود به کسی گفت و نه می توان جایی بیان کرد! و اینک؛ سی و هفت درد و عیب اساسی اجتماعی ما ایرانیان که هیچوقت درمان نشد!

1. اکثر ما ایرانی ها تخیل را به تفکر ترجیح می دهیم.

2. اکثر مردم ما در هر شرایطی منافع شخصی خود را به منافع ملی ترجیح می دهیم.

3. با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.

4. به بدبینی بیش از خوش بینی تمایل داریم.

5. بیشتر نواقص را می بینیم اما در رفع آنها هیچ اقدامی نمی کنیم.

6. در هر کاری اظهار فضل می کنیم ولی از گفتن نمی دانم شرم داریم.

7. کلمه من را بیش از ما به کار می بریم.

8. غالبا مهارت را به دانش ترجیح می دهیم.

آيا شما به يک راننده بد، پيشخدمت بی‌ادب، رئيس پرخاشگر و يا کارمند بی‌توجه اجازه می‌دهيد که روزتان را خراب کند؟ آدم موفق کسى است که بتواند به سرعت تمرکزش را بر روى چيزهاى مهم برگرداند.
من اين درس مهم را شانزده سال پيش هنگامى که در صندلى عقب يک تاکسى نشسته بودم ياد گرفتم.
ماجرا از اين قرار بود که تاکسى ما داشت بين دو خط و به طرز صحيحى حرکت می‌کرد که ناگهان يک ماشين سياه رنگ به سرعت از پارک در آمد و جلوى ما سبز شد. راننده تاکسى به شدت بر روى پدال ترمز کوبيد و فرمان را چرخاند تا با آن ماشين تصادف نکند. صداى جيغ لنت‌هاى ترمز تاکسى بلند شد و تاکسى در فقط چند سانتی‌مترى آن ماشين متوقف شد.
راننده آن ماشين سياه رنگ با آن که مقصر بود شيشه را پائين کشيد و در حالى که به شدت عصبانى بود شروع به بد و بيراه گفتن به راننده تاکسى کرد. راننده تاکسى فقط لبخندى زد و براى او دست تکان داد و راهش را ادامه داد. من به او گفتم: «چرا چيزى بهش نگفتی؟ داشت ما را به کشتن می‌داد!»
و اين آن چيزى است که راننده تاکسى به من جواب داد و من آن را «قانون ماشين زباله» نام نهاده‌ام:
«خيلى از مردم مثل ماشين جمع‌آورى زباله هستند. همان گونه که اين ماشين‌ها زباله‌ها را از اين طرف و آن طرف جمع می‌کنند آن‌ها هم خشم، عصبانيت، کینه، عقده‌هاى جورواجور، ناکامى و رنجش را از محيط پيرامونشان در خود جمع می‌کنند. هنگامى که ماشين زباله پر شد نياز به جايى براى خالى کردن محموله‌اش دارد. اين افراد هم همين طورند و اگر به آن‌ها اجازه بدهى، بارشان را روى سر شما خالى می‌کنند. بنابراين هرگاه کسى خواست اين کار را با تو بکند فقط لبخند بزن، برايش دست تکان بده، برايش آروزى موفقيت کن و بگذار بگذرد و رد شود. از اين کار ضرر نخواهى کرد.»
اين حرف او مرا به فکر فرو برد. چند بار تا کنون اجازه داده بودم ماشين زباله بارش را روى سر من خالی کند؟ و چند بار تاکنون من هم به نوبه خود آن زباله‌ها را برداشته و روى سر مردم ديگر (در محل کار، در خانه، در خيابان) ريخته بودم؟ از آن روز بود که تصميم گرفتم به توصيه راننده تاکسى عمل کنم.
باور کنيد که هيچ چيز در اين دنيا بی‌دليل اتفاق نمی‌افتد. هرگز اجازه ندهيد ماشين زباله بارش را روى سر شما خالی کند

پيرمردى بر قاطرى بنشسته بود و از بيابانى می‌گذشت. سالكى را بديد كه پياده بود
پيرمرد گفت: اى مرد به كجا رهسپاری؟
سالك گفت: به دهى كه گويند مردمش خدا نشناسند و كينه و عداوت می‌ورزند و زنان خود را از ارث محروم می‌كنند
پيرمرد گفت: به خوب جايى می‌روى
سالك گفت: چرا؟
پيرمرد گفت: من از مردم آن ديارم و ديرى است كه چشم انتظارم تا كسى بيايد و اين مردم را هدايت كند
سالك گفت: پس آنچه گويند راست باشد؟
پيرمرد گفت: تا راست چه باشد
سالك گفت: آن كلام كه بر واقعيتى صدق كند
پيرمرد گفت: در آن ديار كسى را شناسى كه در آنجا منزل كنی؟
سالك گفت: نه
پيرمرد گفت: مردمانى چنين بد سيرت چگونه تو را ميزبان باشند؟
سالك گفت: ندانم
پيرمرد گفت: چندى ميهمان ما باش. باغى دارم و ديرى است كه با دخترم روزگار می‌گذرانم
سالك گفت: خداوند تو را عزت دهد اما نيك آن است كه به ميانه مردمان كج كردار روم و به كار خود رسم
پيرمرد گفت: اى كوكب هدايت شبى در منزل ما بيتوته كن تا خودت را بازيابى و هم ديگران را بازسازى
سالك گفت: براى رسيدن شتاب دارم
پيرمرد گفت: نقل است شيخى از آن رو كه خلايق را زودتر به جنت رساند آنان را تركه می‌زد تا هدايت شوند. ترسم كه تو نيز با مردم اين ديار كج كردار آن كنى كه شيخ كرد

من باور دارم ...

I asked GOD:
Let all my friends be healthy
and happy forever...!

GOD said:
But for 4 days only....!

I said:
Yes, let them be a
Spring Day,
Summer Day,
Autumn Day,
and Winter Day.

پسر نوح به خواستگاری دختر هابیل رفت.

دختر هابیل جوابش كرد : نه ! هرگز همسری ام را سزاوار نیستی ، تو با بدان بنشستی و خاندان نبوتت گم شد...

تو همانی كه بر كشتی سوار نشدی و خدا را نادیده بگرفتی و فرمانش را و به پدرت پشت كردی ، به پیمانش و پیامش نیز ...

غرورت ، غرقت كرد و دیدی كه نه شنا به كارت آمد و نه بلندی كوه ها !

پسر نوح گفت: اما آن كه غرق می شود ، خدا را خالصانه تر صدا می زند ، تا آن كه بر كشتی سوار است .

من خدایم را لابلای توفان یافتم، در دل مرگ و سهمگینی سیل.

دختر هابیل گفت : ایمان، پیش از واقعه به كار می آید

خدایا پس چرا من زن ندارم؟

زنی زیبا و سیمین تن ندارم؟

اینشتین مى‌گفت: «آنچه در مغزتان مى‌گذرد، جهانتان را مى‌آفریند.»
استفان کاوى (از سرشناس‌ترین چهره‌هاى علم موفقیت) احتمالاً با الهام از همین حرف اینشتین است که مى‌گوید: «اگر مى‌خواهید در زندگى و روابط شخصى‌تان تغییرات جزیى به وجود آورید به گرایش‌ها و رفتارتان توجه کنید. اما اگر دلتان مى‌خواهد قدم‌هاى کوانتومى بردارید و تغییرات اساسى در زندگى‌تان ایجاد کنید باید نگرش‌ها و برداشت‌هایتان را عوض کنید.»
او حرفهایش را با یک مثال خوب و واقعى، ملموس‌تر مى‌کند: «صبح یک روز تعطیل در نیویورک سوار اتوبوس شدم. تقریباً یک سوم اتوبوس پر شده بود. بیشتر مردم آرام نشسته بودند و یا سرشان به چیزى گرم بود و در مجموع فضایى سرشار از آرامش و سکوتى دلپذیر برقرار بود تا این که مرد میانسالى با بچه‌هایش سوار اتوبوس شد و بلافاصله فضاى اتوبوس تغییر کرد
اینشتین مى‌گفت: «آنچه در مغزتان مى‌گذرد، جهانتان را مى‌آفریند.»
استفان کاوى (از سرشناس‌ترین چهره‌هاى علم موفقیت) احتمالاً با الهام از همین حرف اینشتین است که مى‌گوید: «اگر مى‌خواهید در زندگى و روابط شخصى‌تان تغییرات جزیى به وجود آورید به گرایش‌ها و رفتارتان توجه کنید. اما اگر دلتان مى‌خواهد قدم‌هاى کوانتومى بردارید و تغییرات اساسى در زندگى‌تان ایجاد کنید باید نگرش‌ها و برداشت‌هایتان را عوض کنید.»
او حرفهایش را با یک مثال خوب و واقعى، ملموس‌تر مى‌کند: «صبح یک روز تعطیل در نیویورک سوار اتوبوس شدم. تقریباً یک سوم اتوبوس پر شده بود. بیشتر مردم آرام نشسته بودند و یا سرشان به چیزى گرم بود و در مجموع فضایى سرشار از آرامش و سکوتى دلپذیر برقرار بود تا این که مرد میانسالى با بچه‌هایش سوار اتوبوس شد و بلافاصله فضاى اتوبوس تغییر کرد. بچه‌هایش داد و بیداد راه انداختند و مدام به طرف همدیگر چیز پرتاب مى‌کردند. یکى از بچه‌ها با صداى بلند گریه مى‌کرد و یکى دیگر روزنامه را از دست این و آن مى‌کشید و خلاصه اعصاب همه‌مان توى اتوبوس خرد شده بود. اما پدر آن بچه‌ها که دقیقاً در صندلى جلویى من نشسته بود، اصلاً به روى خودش نمى‌آورد و غرق در افکار خودش بود. بالاخره صبرم لبریز شد و زبان به اعتراض بازکردم که: «آقاى محترم! بچه‌هایتان واقعاً دارند همه را آزار مى‌دهند. شما نمى‌خواهید جلویشان را بگیرید؟» مرد که انگار تازه متوجه شده بود چه اتفاقى دارد مى‌افتد، کمى خودش را روى صندلى جابجا کرد و گفت: بله، حق با شماست. واقعاً متاسفم. راستش ما داریم از بیمارستانى برمى‌گردیم که همسرم، مادر همین بچه‌ها٬ نیم ساعت پیش در آنجا مرده است. من واقعاً گیجم و نمى‌دانم باید به این بچه‌ها چه بگویم. نمى‌دانم که خودم باید چه کار کنم و ... و بغضش ترکید و اشکش سرازیر شد.»
استفان کاوى بلافاصله پس از نقل این خاطره مى‌پرسد: « صادقانه بگویید آیا اکنون این وضعیت را به طور متفاوتى نمى‌بینید؟ چرا این طور است؟ آیا دلیلى به جز این دارد که نگرش شما نسبت به آن مرد عوض شده است؟» و خودش ادامه مى‌دهد که: «راستش من خودم هم بلافاصله نگرشم عوض شد و دلسوزانه به آن مرد گفتم: واقعاً مرا ببخشید. نمى‌دانستم. آیا کمکى از دست من ساخته است؟ و....» اگر چه تا همین چند لحظه پیش ناراحت بودم که این مرد چطور مى‌تواند تا این اندازه بى‌ملاحظه باشد، اما ناگهان با تغییر نگرشم همه چیز عوض شد و من از صمیم قلب مى‌خواستم که هر کمکى از دستم ساخته است انجام بدهم.
حقیقت این است که به محض تغییر برداشت، همه چیز ناگهان عوض مى‌شود. کلید یا راه حل هر مسئله‌اى این است که به شیشه‌هاى عینکى که به چشم داریم بنگریم. شاید هر از گاهی لازم باشد که رنگ آنها را عوض کنیم و در واقع برداشت یا نقش خودمان را تغییر بدهیم تا بتوانیم هر وضعیتى را از دیدگاه تازه‌اى ببینیم و تفسیر کنیم. آنچه اهمیت دارد خود واقعه نیست بلکه تعبیر و تفسیر ما از آن است که به آن معنا و مفهوم مى‌دهد.
دکتر کاوى با این صحبتش آدم را به یاد بیت زیباى مولانا مى‌اندازد که:
«پیش چشمت داشتى شیشه‌ى کبود             لاجرم عالم کبودت مى‌نمود»